4 حقه در فیلمبرداری از فضای بسته

کلاستروفوبیا یا همان ترس از فضایِ بسته و کوچک؛ یکی از شایع ترین اختلالاتِ عصبی است که گاهاً خودمان هم نمی دانیم به آن مبتلا هستیم. یکی از دلالیل مهم بودنِ یادگیری ترفند فیلمبرداری از فضای بسته، انتقالِ همین احساسِ ترس به مخاطب است.
اگر نور پردازی و نمای های دور و نزدیک به صورتِ حرفه ای در این شرایط گرفته شود، یک بیننده که زمینه دارد، به راحتی می تواند دچار حملات هراس بشود. پس یادگیریِ این ترفند ها برای فیلمسازانِ ژانرِ وحشت، کیمیایی ارزشمند محسوب می شود.
فیلمِ mother! ساخته دارن آرنوفسکی، بهترین نمونه برای مثال زدنِ فیلمبرداری از فضای بسته است.
در سکانس های پایانی فیلم، یک جمعیت چند صد نفری در یک خانه دو طبقه شروع به جنگیدن می کنند و خشن ترین و شلوغ ترین اتفاقاتی که ممکن است در یک خانه امن و آرام بیوفتد را با چشم می بینیم. دوربین در برخی نما ها آنقدر به چهره بازیگرِ نقش اول که هم باردار است و هم زخمی و وحشت زده نزدیک می شود و فضا را کوچک و کوچکتر می کند که مخاطب واقعا احساسِ خفگی، تنگی نفس، تپش قلب و تعریق روی پیشانی اش را احساس می کند.
به نظرتان اگر کارگردان به درستی حقه های فیلمبرداری از فضای بسته را پیاده نمی کرد؛ ما تا این حد پا به پایِ نقشِ اول فیلم، احساسِ هراس و درد و حشت می کردیم؟